Mój mąż spojrzał na mnie ze zdziwieniem, a ja tylko się uśmiechnęłam i powiedziałam do jego nowej kochanki: „Gratulacje, teraz masz pełne życie jako sąsiad”.

Historia o ochronie godności i akceptacji zmian w rodzinie

Miguel i ja byliśmy małżeństwem przez siedem lat. Od samego początku naszego małżeństwa zgodziłam się opiekować jego matką, Doñą Carmen, która doznała udaru i została sparaliżowana po jednej stronie ciała, wymagając opieki przy każdym posiłku i odpoczynku.

Początkowo myślałam, że to będzie proste: w końcu to moja teściowa, a ja jej synowa, więc opieka nad nią była moim naturalnym obowiązkiem.

Nie spodziewałam się jednak, że ten ciężar odpowiedzialności potrwa tak długo, zwłaszcza że osoba, która miała go dzielić — mój mąż, Miguel — przez większość czasu nie brała udziału w opiece.

Mój mąż wychodził w ciągu dnia do pracy, a wieczorami pogrążał się w telefonie. Często mawiał: „Lepiej opiekujesz się mamą niż ja. Jeśli spróbuję, będzie gorzej”. Nie uważałam tego za obraźliwe.

Założyłem, że tak to działa: żona prowadzi dom, mąż utrzymuje rodzinę. Ale potem nastąpiło olśnienie: Miguel ma inną kobietę.

Pewnego dnia zobaczyłem jego wiadomość: „Przyjdę do ciebie dzisiaj ponownie. Bycie z tobą jest tysiąc razy lepsze niż w domu”. Nie krzyczałem, nie płakałem, nie robiłem scen.

Powiedziała tylko cicho: „A co z mamą, na którą nie zwracałeś uwagi przez tyle lat?”. Miguel milczał. Następnego dnia wyjechał, żeby zamieszkać sam. Wiedziałem dokładnie gdzie.

Patrząc na Doñę Carmen – kobietę, która kiedyś krytykowała wszystko, co robiłam, nazywając mnie „niegodną synową” – poczułam gulę w gardle. Chciałam się poddać, ale przypomniałam sobie o honorze i godności.

Tydzień później zadzwoniłam do Miguela: „Masz dziś wolny dzień? Przyprowadzę twoją mamę, żebyś się nią zaopiekował”. Spakowałam do torby jej leki, dokumentację medyczną i stary notatnik.

Tego wieczoru ostrożnie przeniosłam ją na wózek inwalidzki i powiedziałam: „Mamo, jedziemy do Miguela na kilka dni. W tym samym miejscu robi się nudno”. W jej oczach pojawił się dziecięcy błysk.

Zadzwoniłam dzwonkiem do drzwi małego mieszkania. Miguel otworzył drzwi, a za nim stanął jego nowy towarzysz – w satynowej koszuli nocnej i z jaskrawoczerwoną szminką. Ostrożnie wjechałam z teściową do salonu, przygotowałam koce i poduszki i zostawiłam w pobliżu torbę z lekarstwami.

Przestrzeń wypełniał ostry zapach perfum, ale wydawała się zimna i pozbawiona życia.

Miguel wyjąkał: „Co… co robisz?”

Uśmiechnęłam się blado: „Pamiętaj, mama jest twoja. Ja jestem tylko twoją synową. Opiekowałam się nią przez siedem lat – to wystarczy”. Kobieta obok mnie zbladła, wciąż trzymając łyżkę z niedojedzonym jogurtem.

Odsunęłam się z ulgą, jakbym właśnie ukończyła starannie zaplanowane zadanie. „Oto jej dokumentacja medyczna, recepty, pieluchy, podpaski i krem ​​na odleżyny. Wszystkie dawki są zapisane w tym notesie”.

Kładąc notes na stole i uśmiechając się, miałam już wychodzić, gdy usłyszałam podniesiony głos Miguela: „Zostawiasz moją matkę? To okrutne!”

Nie odwracając się, spokojnie odpowiedziała: „Ignorowałeś ją przez siedem lat – czy to nie okrutne? Opiekowałam się nią jak rodziną, nie ze względu na ciebie, ale dlatego, że jest matką. Teraz odchodzę – nie z zemsty, ale dlatego, że wypełniłam swój ludzki obowiązek”.

Zwracając wzrok ku swojej nowej ukochanej, uśmiechnęła się delikatnie: „Jeśli go kochasz, kochaj go całkowicie, razem z całą tą historią”.

Następnie położyła na stole akt własności: „Dom należy wyłącznie do mnie. Nie mam żadnych praw do nieruchomości. Zabrał tylko ubrania mojej matki. Jeśli jednak będzie potrzebna pomoc w opiece, będę nadal pomagać”.