Motocyklista, który umieścił mojego syna w szpitalu, znów się dziś pojawił, a ja chciałem go zabić.
Czterdzieści siedem dni. Czterdzieści siedem dni odkąd Jake, mój dwunastoletni syn, został potrącony na przejściu dla pieszych. Czterdzieści siedem dni w śpiączce. I przez czterdzieści siedem dni ten motocyklista – ten obcy, który zniszczył mi życie – siedział na krześle w szpitalnej sali, jakby miał prawo tam być.
Przez pierwszy tydzień nie znałem jego imienia. Policja powiedziała mi, że motocykl potrącił mojego syna.
Powiedzieli mi, że motocyklista został na miejscu zdarzenia, zadzwonił pod numer 911, wykonał resuscytację krążeniowo-oddechową do czasu przyjazdu karetki. Powiedzieli mi, że nie jechał za szybko, nie był pijany, a Jake wybiegł na ulicę goniąc piłkę do koszykówki.
Ale to mnie nie obchodziło. Ktoś na motocyklu potrącił mojego syna, a on się nie obudził.
Lekarze stwierdzili, że mózg Jake’a puchnie. Powiedzieli, że musimy czekać. Powiedzieli, że pacjenci w śpiączce czasami słyszą wszystko dookoła, że powinniśmy z nim porozmawiać, włączyć jego ulubioną muzykę, przypomnieć mu, dlaczego musi wrócić.
Nie dałam rady. Za każdym razem, gdy patrzyłam na Jake’a z tymi rurkami i aparatami, załamywałam się.
Ale ten motocyklista – człowiek, którego nigdy wcześniej nie spotkałem – rozmawiał z moim synem każdego dnia.
Zobaczyłem go po raz pierwszy trzeciego dnia. Wszedłem do pokoju Jake’a i zobaczyłem tego wielkiego, brodatego faceta w skórzanej kamizelce siedzącego obok łóżka mojego syna. Czytał na głos książkę. Harry’ego Pottera. Ulubioną książkę Jake’a.
„Kim ty do cholery jesteś?” – zapytałem.
Mężczyzna powoli wstał. Miał może pięćdziesiąt pięć, sześćdziesiąt lat. Rosły facet, pewnie 188 cm wzrostu, z łatami na całej kamizelce. „Mam na imię Marcus” – powiedział cicho. „To ja uderzyłem twojego syna”.
Rzuciłem się na niego. Nawet nie pamiętam, jak to zrobiłem. Ochrona szpitala odciągnęła mnie, zanim zdążyłem zadać więcej niż jeden cios.
„Musisz wyjść” – powiedziała mu pielęgniarka oddziałowa. „Natychmiast. Zadzwonimy na policję, jeśli wrócisz”.
Ale wrócił. Następnego dnia. I kolejnego dnia.
Szpital nie mógł mu prawnie zabronić wstępu do budynku. A moja żona – Boże, pomóż mi – moja żona Sarah powiedziała im, żeby pozwolili mu zostać. „On chce tu być” – powiedziała. „A Jake potrzebuje wszelkiego wsparcia, jakie może dostać”.
Nie mogłem uwierzyć, że go broni. „On WPĘDZIŁ Jake’a w tę śpiączkę!”
„To był wypadek” – powiedziała, płacząc. „Tak napisano w raporcie policyjnym. Jake wybiegł na ulicę. Marcus zrobił wszystko, jak należy. Został. Pomógł. Odwiedza ją codziennie, bo mu zależy”.
Nie chciałem tego słyszeć. Dla mnie obecność Marcusa była torturą. Za każdym razem, gdy go widziałem, widziałem moment, w którym życie mojego syna legło w gruzach.
Ale Marcus przychodził nieustannie. Rano i wieczorem. Siadał na tym krześle i czytał Jake’owi. Harry’ego Pottera, potem Percy’ego Jacksona, a potem Hobbita. Wszystkie ulubione książki Jake’a.
Opowiadał też Jake’owi historie. Historie o swoim synu, który zginął w wypadku samochodowym dwadzieścia lat temu. Historie o nauce jazdy na motocyklu. Historie o swoim klubie, Nomadach i całej ich działalności charytatywnej.
„Twój tata jest strasznie rozbity, kolego” – mówił Marcus do mojego nieprzytomnego syna. „Kocha cię tak bardzo, że to go zżera żywcem. Ale twoja mama jest silna. Wie, że się obudzisz. I ja też to wiem”.
Dwunastego dnia wszedłem do środka, a Marcus pokazywał Jake’owi zdjęcia na telefonie. „To mój chłopak, Danny. Na tym zdjęciu był mniej więcej w twoim wieku. Uwielbiał baseball, tak jak ty. Był najlepszym dzieciakiem…”
Jego głos się załamał. Ten twardy motocyklista z tatuażami na ramionach płakał nad moim synem.
Chciałem go nienawidzić. Musiałem go nienawidzić. Ale patrząc, jak ten złamany mężczyzna opłakuje chłopca, którego przypadkiem skrzywdził, coś we mnie pękło.
„Dlaczego ciągle tu przychodzisz?” – zapytałem go.
Marcus podniósł wzrok, zaskoczony, że do niego mówię. „Bo nie mogę go zostawić samego. Bo kiedy mój syn umarł, mnie tam nie było. Pracowałem na nocnej zmianie. Zmarł i nigdy nie miałem okazji się z nim pożegnać”. Otarł oczy. „Jake nie jest moim synem. Ale jest czyimś synem. I cierpi przeze mnie. Nie mogę przywrócić Danny’ego do życia, ale mogę tu siedzieć i upewnić się, że Jake wie, że ktoś walczy o jego obudzenie”.
To mnie zniszczyło. Usiadłem ciężko na drugim krześle. „Policja powiedziała, że to nie była twoja wina”.
„Nieważne” – powiedział Marcus. „Wina czy nie, to ja jestem powodem, dla którego tu jest”.
Siedzieliśmy chwilę w milczeniu. Potem Marcus zapytał: „Chcesz, żebym wyszedł? Naprawdę? Bo jeśli tak, to wyjdę. Nie chcę ci tego utrudniać”.
Spojrzałam na syna. Na rurki. Na maszyny. Na nieruchomą twarz Jake’a. „Nie” – wyszeptałam. „Zostań. Proszę, zostań”.
I tak zrobił. I powoli ja też zaczęłam zostawać. We trójkę – Marcus, Sarah i ja – zmienialiśmy się. Czytaliśmy Jake’owi. Puszczaliśmy jego ulubione piosenki. Opowiadaliśmy mu o zwycięstwach jego drużyny baseballowej bez niego. Mówiliśmy mu, że jego pies za nim tęsknił. Mówiliśmy mu, żeby wracał do domu.
Dwudziestego trzeciego dnia Marcus zgromadził cały swój klub motocyklowy. Piętnastu facetów w skórzanych kamizelkach stanęło na korytarzu i modliło się za mojego syna. Nie wszyscy zmieścili się w pokoju, ale chcieli, żeby Jake usłyszał ich motocykle. Poszli więc na parking i ryknęli silnikami unisono – grzmiący chór dźwięków rozniósł się echem po całym szpitalu.
„Jake kocha motocykle” – powiedziała Sarah, płacząc. „Ciągle o nie pyta. Jeśli coś usłyszy, to właśnie to”.
Trzydziestego dnia lekarze zaczęli mówić o ośrodkach opieki długoterminowej. Powiedzieli, że Jake może się nie obudzić. Powiedzieli, że musimy się przygotować.
