Otworzyłam pudełko – i poczułam, że brakuje mi tchu.
W środku były papiery do USG.
Na każdej stronie wyraźnie widniał napis:
„Płeć: Mężczyzna”.
Czas stanął w miejscu.
To było USG mojej pierwszej ciąży – dziecko, jak powiedziała Doña Rosario, „wygląda jak dziewczynka”, dlatego zmusiła mnie do brania ziół, żeby „oczyścić macicę”, bo „to na pewno będzie kolejna pechowa dziewczynka”.
Kilka dni później obficie krwawiłam i omal nie umarłam.
Lekarz powiedział, że straciłam dziecko.
Dziś zrozumiałam – to był chłopiec.
A Doña Rosario schowała dowody swojej zbrodni w pudełku.
Moje trzy córki mnie przytuliły.
Płakałam w milczeniu. Nie tylko z bólu, ale też ze świadomości, jak świat karze kobietę za to, że nie urodziła syna.
Następnego dnia zaczęłam pracę jako niezależna księgowa. Zaczęłam od jednego klienta, potem dwóch, potem pięciu – aż w końcu otworzyłam małe biuro w Manili.
Nasza firma się rozrosła i stopniowo stanęliśmy na nogi.
Trzy lata później kupiłam dom – tuż obok rezydencji Dela Cruz.
Dom, który nazywali „wąskim i starym”, pomalowałam na biało i niebiesko, a nad wejściem powiesiłam tabliczkę:
„Dom Trzech Małych Ptaszków”.
Każdego ranka, kiedy Doña Rosario otwiera okno, to jest pierwsza rzecz, jaką widzi.
Pewnego ranka wysłałam do jej rezydencji białą kopertę.
W środku były trzy rzeczy:
Kopia starego USG – dowód, że kiedyś nosiłam w sobie jej wnuka.
Odręczny list:
„Mamo Rosario, wyrzuciłaś mnie z domu, mówiąc, że nie mogę dać ci wnuka.
Ale prawda jest taka, że to ty byłaś powodem, dla którego twój jedyny wnuk się nie urodził”.
Zdjęcie:
Ja z moimi trzema córkami – Anną, niedawno przyjętą do szkoły naukowej; Lizą, zwyciężczynią olimpiady matematycznej; i Mika, trzymająca puchar: „Mistrz – Konkurs Opowiadania Historii dla Przedszkolaków”.
W liście nie było nienawiści. Żadnych obelg. Tylko prawda – i cisza bolesniejsza niż jakikolwiek krzyk.
Kilka tygodni później sąsiedzi zobaczyli Doñę Rosario stojącą przed moją bramą i wpatrującą się w szyld mojego domu.
Cicha. Smutna.
Nie mówiąca ani słowa.
A ja?
Każdej nocy, kiedy moje córki uczą się przy stole, obserwuję je.
